Olağanüstü durumlar hariç, gençken gazeteci büyüklerimizi yitirince sıralı ölümün bize çok uzak olduğunu düşünürdük.
Ama şimdi bizim kuşaktan gazeteci dostlarımızı da uğurluyoruz. Savaş Ay o dostlardan biri... Meslek abimizdi ama hepimizin arkadaşı ve dostuydu.
Onun mesleğe başlamasından neredeyse 10 yıl sonra gazeteciliğe başladığımda o "Babiali'nin Savaş Abisi"ydi. Hiçbir zaman meslek ağabeyliği taslamadı. Usta -çırak ilişkisini "ustaca" kurdu. Kaptanlığı da oradan geliyor. En zirvedeki isimle, sıradan muhabir arasında fark gözetmezdi. Her muhabir ruhu taşıyan, onun yanında "gazeteci"ydi.
Öğrenmeye aç, müdüründen, şefinden haklı veya haksız yere azar işiten her muhabirin sığınacağı bir limandı. Dolmabahçe'de veya emniyetin loş koridorlarında oturur o muhabirle saatlerce sohbet eder, haberi, sokağı ve hayatı konuşur, dertleşirdi.
1993'te atv yeni yayına başladığında, bir masada Savaş Ay ve A Takımı, bir masada Arda Uskan ve ekibi olarak biz vardık.
Haber program alanında biraz da rakip olacak bir pozisyondaydık. Ama Savaş Ay söz konusu olunca, haber rekabeti de farklı olurdu. Daha doğrusu onunla medyadaki kirli rekabet yerini tatlı bir haber yarışına ve dostluğa bırakırdı.
Ne zaman "Bugün yine fişek gibi, zıpkın gibi bir A Takımı var" dese gazetecilik adına heyecan duyardım. Nevi şahsına münhasır bir muhabirdi. Her gazeteci haber kıskançlığı yaşar ama Savaş Ay'ın yaptıkları kıskanılsa bile paylaşılırdı. Çünkü onun kadar habere ve sokağa yakışan bir muhabir yoktu. Nereye gitseniz Savaş Ay karşınıza çıkardı. Savaş alanlarından sokak çatışmalarına, adliye koridorlarından Beyoğlu'nun arka sokaklarına, sanat dünyasından siyasetin zirvelerine hep hayatın içindeydi. Benden sonra gazeteci oldu demez, gecenin bir vakti de olsa arar ve haberi verirdi.
Eskiden çok tartışılırdı; "Gazeteci doğulur mu olunur mu?" diye... Ben ikisinin sentezine inanıyorum ve Savaş Ay da öyle biriydi ama "doğulur" tezine de en çok yakışan oydu. Şimdi "keşke" diyorum bu yazıyı daha önce yazsaydım.
Güle güle sevgili Savaş Abi... Seni özleyeceğiz.