Bu satırları 7 Temmuz 2014'ün sabahında yazıyorum... Nagehan'ın deyimiyle bizim pıtırcıklar tam 1 yıl önce bugün bu saatte doğmuştu.
Cumartesiyi pazara bağlayan 7 Temmuz geceyarısı aniden koşmuştuk hastaneye.
Normal doğum tarihlerinden 10 gün önce gelmişti ikizler...
***
Şimdi ikisi de karşımda yürüteçleriyle dolanıyorlar. Ayşe Ela eliyle 1 işareti yapıp gülüyor. Burnun nerde deyince burnunu gösteriyor. De-de-de dedikçe İzmir'den gelen dedesi mest oluyor...
Betül Yasemin ya da aile içinde adıyla Tombik Yaso çok sevdiği şarkı çalınca iki ellerini yana açıp kahkahalarla dans ediyor. Babaannesi ve anneannesi de Yaso ile düet yapıp bateri çalıyor...
***
1 yıl ne de hızlı geçti. Ne olaylar ne hadiseler yaşandı ikizlerin ömründeki ilk yılda...
Tam bir yıl önce bugünü dün gibi hatırlıyorum. Sabah hava zifiri karanlıktı. Hastane salonunun ışıkları da kapalıydı.
Doğmakta olan yeni günün ilk ışıkları pervazlardan içeri hafifçe yansıyordu sadece.
Her şey ansızın gelişmişti. Karımın isminin anlamı gibi apansız ve ansızın...
Çok ama çok gergindim.
Vücudumun her zerresi gerilmişti.
"Nagehan'a ve bebeklere bir şey olur mu?" endişesi içimi her an kemiriyordu.
***
Her saniyesi bir ömür gibi geçiyordu dakikalar.
O anlarda titrek ellerimle telefona uzandım.
Olanları haber vermek için bizimkileri aradım.
Anneme, babama ve ablama durumu izah ederken ellerimin titremesini durduramıyordum.
O sırada kapı açıldı, hemşire çıktı. Bize doğru yürümeye başladı.
***
Hemşireyi görür görmez ellerimin titremesi durdu.
Şimdi de nefesim kesilmişti. Uzun uzun yutkunuyordum.
Kulağımda ses veremediğim telefonu da öylece tutmaya devam ediyordum.
Annem, babam ve ablam bir şeyler söylemeye devam ediyordu ama ben artık hiçbirşey duyamıyordum.
Hemşire yanıma geldiğinde yüzüm bembeyazdı. Görmüyor ama hissediyordum.
***
Hemşirenin dudağından kelimeler döküldü...
Ve ben hüngür hüngür ağlamaya başladım...
Telefondaki annem, babam ve ablam da ağlıyordu...
***
Sonra ameliyathaneden küvez içinde iki tatlı bebek çıkmıştı.
Şimdi oyunlarıyla ve kahkahalarıyla ruhumu şenlendiren iki küçük hanımı ilk gördüğüm anı unutamıyorum...
Küvezin içinde uyuyorlardı. Bense ağlamaya devam ediyordum.
İkizlerimle beraber bebek odasına doğru yürüyorduk...
İkizlerin küvezden çıktığı an bir süre sessizlik olmuştu...
***
Ve yine annelerinin ismi gibi ansızın ikizler ağlamaya başlamıştı.
O an ben susmuştum. Gözyaşlarım bıçak gibi kesilmişti
Başka bir gezegene ışınlanmıştım sanki...
Ayşe Ela ve
Betül Yasemin sayesinde ben 1 yıldır başka bir gezegende yaşıyorum.
***
O yüzden bu gezegenin boş hayatında ne olursa olsun bizi etkilemiyor artık...
Yaso ve Elo gezegeninde çok mutluyuz...
