Dünyanın en matrak, en hazırcevap en sohbeti keyifli dostlarıydı onlar benim için.
Ferdi Özbeğen, Ali Poyrazoğlu, Fatih Ürek, Fedon, Akrep Nalan, Salih Kalyon, Ahmet Sezerel...
20 yıldan fazladır her yaz Bodrum'un kadim mekânı Torba Sanat Evi'nde toplaşmalar başlar, yaz boyu kırılan laf belinin haddi hesabı olmazdı.
Yaşları sonbahara kuru yaprak olmaya yakın görünen bu kadroyu biraz gözlemleyen şaşardı.

Issız çöl mü?
Şaşardı çünkü bırakın kuru yaprağı; yeşili, tazesi, enerjisi, sinerjisi çağlayanlar gibi köpürüp kabarıp akışan muhabbet sızardı yere yamaca.
Bu yıl ıssız çöllere mi döndü ne bu toprak parçası?
Yaz başından beri ne Fatih ne Ali var ortada. Diğer dostlar ayrı ayrı mekânlara savrulmuş, bir araya gelemiyoruz ne yazık ki.
Anladık ki Ferdi Özbeğen tespihin ipiymiş. Geçtiğimiz kış ortası onu ebediyen yitirdiğimizde o ip kopmuş, boncuklar dağılıvermiş her yana. Bazıları saklanmış gibi göze görünmüyor bile.
Şimdi, o hep oturduğu, bin bir gece masalları tadında anlatıp, gülüp güldürdüğü sakız ağacının dal altı "makamında" gözlerinden sevgi taşan fotoğrafı duruyor. Bizim tarafta da ona olan hasret ve kocaman sevgimiz...