Kim demiş erkekler ağlamaz diye... Ağlar... Hem de öyle güzel ağlar ki, karizmasına karizma katar... Bana göre ekranların en güzel ağlayan adamı tartışmasız, Kenan İmirzalıoğlu... Ezel'in son bölümünde kardeşi Mert'i plastik ceset torbasının içinde gören Ömer'in yıkıldığı sahne muhteşemdi. Yutkunup telefondaki annesine cevap verişi (ya da veremeyişi), gözlerinde hayatın ışığını solduruşu, acıyı, intikamı, hayal kırıklığını, çaresizliği ve öfkeyi o 3 saniyelik bakışının içine sığdırması, erkek gibi kendini sıkıp çocuk gibi ağlaması gerçekten de görülmeye değerdi. Sadece o mu? Meliha-Mümtaz çiftinin evlatlarının ölüm haberiyle kahrolduğu sahnede, görme engelli Meliha Teyze'nin ağzından dökülenler, bütün gece kulaklarımda uğuldadı: "Oğlum gitti... İki gözüm gitti... Kör oldum ben Mümtaz... Kör oldum ben..." Kör bir kadının gözlerinin dağlanması mümkün mü? Eğer ateş, evlat acısıyla körüklenip gözleri sarıyorsa mümkün... Hele bu replikten sonra 180 derece değişen kamera açısıyla, yaşlı çiftin dünyalarının tepetaklak oluşunun en çarpıcı haliyle simgelenmesi, gerçekten de müthiş bir reji başarısıydı. Dedim ya, son bölümdeki şahane sahnelerin haddi hesabı yoktu... Ezel ile Dayı'nın yüzleşmesi de hafızalardan kolay kolay silinmeyecek bir diyalogla örülüydü. Herkes kardeşinin ölümüyle birlikte Ömer'in de öldüğünü ve artık daha fazla Ezel olduğunu sandı. Nitekim, Ezel de kendisini yaratan Ramiz Dayı'ya yalvarıp "Öldür beni dayı, ne olur öldür beni" diye yalvardı. Ama Ramiz Dayı, Ezel'in yürek yarasının üzerine basarak onun canını acıttı ve hayatta olduğunu ona hatırlatmasını bildi. Kenan Birkan'ın kardeşi öldü... Eyşan'ın kardeşi öldü... Ömer'in kardeşi öldü... Ramiz Dayı'nın hem çocukları, hem torunu öldü... Şimdi ortada 4 ayaklı bir intikam ejderi var. Bakalım canavarın ağzından çıkacak ateş önce kimi kavuracak?.. Belli ki bu diziyi daha çok yazacağız, çoook...