(Kemal Dinçer'in bu yazısı 18 Ağustos 2006'da Sabah'ta yayınlandı..)

Aşağıdaki günlükten bir F.Bahçeli'nin son dört aydaki ruh halini anlayabileceksiniz.
Mart 2005: Çok mutluyum; 3. şampiyonluğumuza gidiyoruz. Aziz Başkan bir, iki süper transfer yaptı mı, Şampiyonlar Ligi finalindeyiz.
2 Nisan: Gaziantep'i deplasmanda güle oynaya yendik. Sabırsızlanıyorum. Bağdat Caddesi'ndeki şampiyonluk kutlamalarını düşlüyorum..
9 Nisan: Sivas'ı da yendik. Yalnız Galatasaray'ın peşimizi bırakmaması da canımı sıkıyor. Para yok, oyuncu yok, hâlâ kazanıyorlar.
15 Nisan: Aman Allah'ım. Vestel'den 5 yedik. Yine şampiyon olacağız ama Galatasaray'ı havaya sokuyoruz..
13 Mayıs: Artık sonuna geldik. Kalbim duracak gibi oluyor. Bizimkiler artık ölürler de bu Denizli'yi yenerler. Ulusoy'un hakemleri bize bir kazık atmazlar umarım.
14 Mayıs: Kara Gün. Yazacak başka bir şey yok. Allah'ım rüya olsa bu. Bağıra bağıra gitti şampiyonluk. Yazıklar olsun.
21 Mayıs: Bir bu eksikti. Başkan istifa etti. Ayakta durması gereken kişi ilk yıkıldı.
30 Mayıs: Başkan "Dönmeyeceğim" demiş. Kaçmak yakışır mı Başkan?
5 Haziran: Kesin dönecek. Eminim. Hem de büyük transfer bombalarıyla.
18 Haziran: Başkan yok, aday yok, transfer yok. 3 ay önce ne büyük hayallerimiz varken şimdi ne karamsar bir haldeyiz
25 Haziran: Aziz Yıldırım yeniden başkan. Konuşmasında birçok yıldız saydı.
30 Haziran: Hala bomba transfer yok. Antrenör de yok. En azından Scolari olsun.
5 Temmuz: Hoppala. Zico çıkıverdi. 100. yılda bize daha kralı yakışırdı.
12 Temmuz: Gençlerbirliği'ni yendik. Sıtkım sıyrıldı futboldan. Tek tesellim bu Cavcav'ın takımını yenmemiz.