Tayyip Erdoğan, salı günkü grup konuşmasında Gazi Mustafa Kemal'in 2 telgrafından söz etti. Birinde, din unsuru ağır basıyordu. Melis'in açılış gününün cumaya rastladığı, o günün bereketinden istifade etmek için bütün milletvekilleriyle birlikte Hacı Bayram Camii'nde cuma namazı kılınacağı anlatılıyordu. Meclis'e girmeden önce dualar okunmuş, kurbanlar kesilmişti; bütün bunlar bizzat Mustafa Kemal'in talimatıyla yapılmıştı.
İkinci telgraf, "milli irade" vurgusunu yansıtıyordu. Mustafa Kemal, bütün kolordu ve tümen komutanlarına çektiği telgrafta Meclis'in açılacağı haberini vermiş ve "Bu tarihten sonra bütün sivil ve askeri makamların başvuracağı yüce merci Büyük Millet Meclisi olacaktır" demişti. Bütün bunları "zamanın ruhuna" bağlayabiliriz. Mustafa Kemal, Kurtuluş Savaşı'nda Halifeyi kurtarmak temasını işlemiş ve din adamlarıyla birlikte hareket etmişti. Nitekim ilk Meclis de, bu iklimi yansıtıyordu. Atatürk, dini hassasiyetlere, devrim şartlarının elverdiği ölçüde hoşgörüyle baktı. Buna mukabil, komutanlara "En yüce merci Büyük Millet Meclisi" derken samimiydi. Kurtuluş Savaşı'nda TBMM'yi bir meşruiyet unsuru olarak hep arkasına aldı.

TBMM'nin Genel Kurul salonunun duvarında "Hâkimiyet kayıtsız şartsız milletindir" yazıyor. Bu yolda ilk adım, -Osmanlı dönemindeki Meclis-i Mebusanları saymazsak-, 23 Nisan 1920'de atıldı. Askeri darbeler oldu; milli irade rafa kaldırıldı; partiler kapatıldı. Ama o söz, duvarda asılı kaldı. Kim bilir belki askerlerimiz, her darbeden sonra demokrasiye, Atatürk'ün halk iradesine verdiği önemi hatırlayarak dönmüşlerdir. Maalesef, "vesayetin" de Atatürk'ün kurmak istediği demokratik düzene ve millet iradesine aykırı olduğunu bir türlü fark edemediler. Bugün yaşadıkları sıkıntı ve bizim de Türk Silâhlı Kuvvetleri'nin yargılanmalarından dolayı duyduğumuz üzüntü, hep bu yanlış yorumlardan kaynaklanıyor.