Zübeyr Şaşmaz denince akla; 'Kurtlar Vadisi: Filistin' ve 'Muro' filmleri geliyor elbette.
Lakin Şaşmaz, 'Açlığa Doymak'ta, PANA FİLM ve anlayışından kopmaya çalışmış.
Bunu hem başarmış, hem de başaramamış!
'Açlığa Doymak' derdini üç farklı karakterde anlatıyor:
Abisini gözaltında kaybettikten sonra önce terör örgütüne, sonra da açlık grevine katılan üniversite öğrencisi 'Sena'... Diyet açlığı yaşayan makyöz 'Burcu'... Karısı ve çocuklarını bombalı saldırıda kaybettikten sonra tarikata katılan ve açlıkla intikam duygusunu yenmeye çalışan işsiz gazeteci 'Eyüp'...

FİNALDE SORUN VAR
Şaşmaz; sinema dili, olay örgüsü ve karakter yaratmada gayet başarılı. Filmin sürükleyicilik ve heyecan duygusunda da sorun yok; finale kadar merakla izliyorsunuz.
Ancak Şaşmaz 90 dakika iyi götürdüğü bir maçı finalde kaybetmiş! 'Açlığa Doymak' finaliyle anlam kazanan türden bir film olduğu için bu kaybediş daha da derin oluyor.
Birbirine paralel ilerleyen farklı öyküleri anlatırken asıl hüner; karakterleri filmin bir anında etkileyici bir şekilde karşı karşıya getirmektir. Yani izleyici bir Inarritu filminde olduğu gibi "Vay be" demeli, ters köşeye yatmalı!
Ne yazık ki, Şaşmaz bunu başaramamış! Hatta 'Burcu' karakterinin filmin ana temasına katkısı az, çok ayrık duruyor!
Şaşmaz bu üç karakterde intikam duygusu, manevi arınma, vicdan ve insani zaaflar meselelerinde derdini tam anlatamıyor. Filmden doyurucu bir anlam çıkaramıyorsunuz!
Her şeye rağmen 'Açlığa Doymak' Şaşmaz'ın için önemli bir dönüm noktası. Bu film ileride çok iyi yapımlar izleyeceğimizin müjdesi bile olabilir. Tabii bu da Şaşmaz'ın PANA Film'le olan hesaplaşmasına bağlı! Tamamen kendi yolunda gitmeli.
Orta yolu bulmaya çalışmak Şaşmaz için en büyük hata olur!