Her ölüm acıdır ama bazı ölümler daha acı, daha ağır oluyor. Çünkü size hep hayatı, size hep umudu, size hep gençliği, size hep özgürlüğü çağrıştıran insanlara ölüm yakışmıyor. Ben Barış Akarsu'yu hep 'hayata karşı koşan adam' olarak resmetmişim kafamda. Belki hep uzaklara diktiği bakışlarından belki de rüzgara karşı savurduğu uzun saçlarından. Onu hep öyle hatırlamak isterdim. Ta ki o fotoğrafı görene kadar. Birileri yoğun bakıma girmiş, fotoğraflarını çekmiş ve bir canlı yayın aracının içine bırakıp kayıplara karışmış. Hayat zaten Barış'a adil davranmazken, bir de bu adaletsizlik niye? O orada öyle yatarken, o hiç konuşamazken, o seni göremezken o fotoğrafları çekmek niye? Barış huzura erdi belki. Ama siz! Orada, o odada korkak ayak izlerinizi bırakan siz - her kimseniz- huzurlu musunuz?