Ne yalan söyleyeyim, Düğün Dernek 2: Sünnet'e korka korka gittim.
Çünkü, Çalgı Çengi'yi saymazsak, Düğün Dernek'in ardından beklentim iyice yükselmişti. Malum, büyük beklentiler çoğunlukla büyük hayal kırıklıklarına gebedir. Üstelik, film serilerinin en zoru, ikincisidir.
Eğer ilk filmin koyduğu çıtanın üzerinden atlayamazsanız, bitersiniz.
Ama o eşikten bir atladınız mı... İşte bu endişelerle girdiğim salondan bir kez daha dudaklarıma yapışan kocaman bir gülümseme ve kuru temizlemeden yeni alınmış beyaz gömlek kıvamında bir iç huzuruyla ayrıldım.
Filmin senaristi, yönetmeni ve oyuncuları 'insanımızı güldürmek'ten öteye bir kaygı hissetmeyince ortaya gerçekten samimi bir güldürü çıkıyor. Öyle uçuk fantezilere, kaba şiddet ve galiz küfürlere ihtiyaç duyulmadan da komedi filmi çekilebileceğini gösteriyorlar.
Gerisi zaten kendiliğinden geliyor; karşılığını, gişede fazlasıyla alıyorlar.
Ahmet Kural'ın tek kelime ile 'acayip' diye niteleyebileceğim bir oyunculuk tarzı var. Kimi zaman akrobat, kimi zaman bir mimik operatörü...
Murat Cemcir, bazen Pişekar olup Kavuklu'suna muz ortaları yapıyor, kimi zaman kendiliğinden iki adım öne çıkıp tüm sahneyi kurtarıyor.
Yani adamların kendileri 'doğal komik' oldukları için ne kendilerini ne de seyirciyi zorluyorlar.
Dört bir yanımızın savaş ve terör tehdidiyle sarıldığı, sınırlarımızın ve sahil şeritlerimizin sınır taşları yerine mezar taşları ile belirlendiği şu kabus günlerinde iki saatliğine bile olsa öyle iyi geldiniz ki çocuklar...