Tekrarlamakta bir sakınca görmüyorum: Bize okulda sinemanın; tıpkı mektup, telgraf, telefon gibi bir 'kitle iletişim aracı' olduğu öğretildi.
Bu nedenle bir kültürden diğerine, bir coğrafyadan uzaktaki bir başkasına 'haber uçuran' sinema filmlerini daha çok severim.
52. Uluslararası Antalya Film Festivali bu bakımdan 'haber' kaynıyordu.
Filmlere bakınca gördüm ki, yarışmaya değil de sanki 'dertleşmeye' gelmişler.
Her ülkenin, her bölgenin derdi bambaşkaydı.
Masaan adlı filmde Hindistan'daki kastlar (sosyal, ekonomik ve mezhepsel yönden farklılık arz eden toplum kesimleri) arasındaki çatışmanın, gençlerin kaderini nasıl değiştirdiğini, onları nasıl acılara sürüklediğini gördüm.
Kuşatılmış filminde Kosova Savaşı sırasında hayatı elinden alınanların sadece Boşnaklar, Hırvatlar ve Arnavutlar olmadığını anladım.
Okuluna bile zırhlı BM aracıyla gidebilen küçük bir Sırp çocuğun 'kuşatılmış' dramı yüreğimi kanattı. Rüzgarın Hatıraları'nda siyasi nedenlerle ülkelerinden kopartılıp gidenlerin, 1943'deki Varlık Vergisi uygulamasıyla meçhule sürüklenenlerden başlayıp günümüze uzanan izdüşümüne tanık oldum. Taşa Yazılmış Hatıralar'da Saddam'dan gördükleri zulmü bir sinema filmiyle unutulmaz kılmak adına bir grup Kürt sinemacının yaşadığı trajikomik hikaye, yanı başımızdaki dramların ne kadarından haberli olduğumuzu sorgulattı bana.
Mahalle: Takım Aşkı filminde 'mahalle ruhunun' yıkılıp üzerine çok katlı binalar dikilen İstanbul'una bir ağıt yaktım.
Doğu Anadolu'nun ücra köylerinde intihar edenlerin, köy mezarlıklarına kabul edilmediğini, kilometrelerce ötedeki lanetli dağlara gömüldüğünü PİA filmi sayesinde öğrendim.
Galler'in bir vadisinde 2007 ile 2012 yılları arasında tam 79 gencin bir veda mektubu bile bırakmadan, sırf kendilerini hayata tutunduracak bir dal bulamadıkları ve sürü psikolojisi etkisine kapıldıkları için intihar ettiğini kulağıma Bridgend filmi fısıldadı.
Dünyanın yuvarlak değil, 'küp' haline geldiğini gördüm Antalya'da... Dert küpü...