Hayatımın Rolü dizisinde Haluk Bilginer'in müthiş performansını herkes gibi ben de büyük bir beğeni ile izliyorum.
Kolay değil; bu yaz sıcağında, onlarca spot ışığının altında, vücuduna sardığı kilolarca ağırlık ve yüzündeki o plastik makyajla kamera önünde saatlerce 'rol kesmek'. Üstelik birbiri ardına iki ayrı karakterin ruhuna bürünmeye çalışmak öyle her babayiğidin harcı değil.
Ama gelin görün ki, bizde dizilerin en az 85-90 dakika olması gibi bir 'reklam mecburiyeti' var. Eğer diziler bu uzunlukta olmazsa, içine aldıkları reklam kuşaklarının getirisi, birim maliyetini karşılamaya yetmiyor. Eh, durum böyle olunca da tüm dünyanın en fazla 35 dakika olarak izlediği romantik komediler, bizde sinema filmi hacminde çekilmek zorunda kalınıyor.

ASIL KOMEDİ BU
90 dakika komedi... Asıl komiklik işte burada...
Yahu, bir insanı iskemleye bağlayıp 90 dakika boyunca ayaklarının altını gıdıklasanız, 'Durun, yapmayın; Papa'yı da ben vurdum, Kennedy'i de ben öldürdüm' diye bağırmaya başlar. Sonra da deli gömleği giydirip götürürsünüz zavallıyı... İşte, bizim komedi izleyicisi de bu işkenceye maruz bırakılıyor.
Önce dizinin özeti, ardından yeni bölümü...
Reklam kuşaklarıyla beraber neredeyse dört saat 'gülmek' zorunda kalıyorlar(!).

YAŞASIN FLASHBACK!
Bu durum; yapımcıları, yönetmenleri ve senaristleri de zorluyor tabii. Aynı zamanda maliyeti de artırıyor.
Bölümü 90 dakikaya tamamlamak için iki pratik yöntem var. İlki, 'flashback' dediğimiz zamanda geriye dönüş sahnelerini sık sık kullanmak...
Bunun için oturup sahne çekmek yerine montaj masasında üç tuşa dokunmak yetiyor.
Bir de dizinin birkaç yerine günün popüler şarkılarını dayayıp kullanılmayan görüntülerden bir 'klip' yaptın mı, haftayı kurtardın demektir... İşin ilginç tarafı, dizilerin içindeki bu kliplerin en fazla reyting alan bölümlerden biri olması... Yani bir taşla iki kuş...
Hayatımın Rolü dizisinin son bölümünde de en az dört flashback sahnesi ve iki klip vardı.
Allah dizi yapımcılarına da, ekran başındakilere de sabır versin...