İtiraf ediyorum; olay mahallindeydim.
Benim yerim, yurdum belli. İstanbul'da değilsem, Gümüşlük'teyim.
Orada da yerim belli. Öğlen, akşam aynı masada yemek yerim.
Kaldığım evin önü. Bir sürü ünlü gelip geçer gözümün önünden; çoğu zaman kafamı kaldırıp bakmam bile.
Bana ne. Ben dinlenmeye gelmişim. Üstelik dedikodudan da nefret ederim. Evet, evet; gazeteci falan değilim.
Benden öyle bildiğiniz gibi gazeteci olmaz.
ARKA MASAMDAYDI
Geçen pazar arkadaşlarımla yemek yerken arka masamdaydı Beşiktaş Kulübü Başkanı Fikret Orman.
Aslında ben her zamanki gibi görmemiştim ama masadaki Beşiktaş fanatiği arkadaşım söyleyince fark ettim.
Sonra restoranın tuvaletinde karşılaştık Fikret Orman ile. Pembe çizgili şortu ve pembe tişörtü vardı. Elinde de telefonu. Hararetle konuşuyordu.
Kapıda "Önden siz buyurun", "Yok başkanım, siz buyurun" muhabbeti yaptık birkaç saniye.
Tabii Fikret Bey centilmen; ben buyurdum, o da telefon konuşmasına devam etti. Ardından onlar dört-beş kişi oturdukları masada sessiz sakin yemeklerine devam ettiler.
Ben de gürültücü arkadaş grubumla bol bol şamata yaptım.
Salı sabahı gazetede Fikret Orman'ın tekne fotoğrafları çıkınca orada olduğumu bilenler telefonumu kilitledi; "Ayşe sen görmüşsündür, söyle."
Gelen yoğun sorulara buradan cevabımı vereyim bari; benden size cacık olmaz, yanımda sevişseler dönüp bakmam, kimsenin özel hayatına burnumu sokmam. Huyum kurusun.
Ayrıca adam da salak değil herhalde, ortalık yerde karısını aldatsın.
Ne bileyim ben.
