Bana göre hafta sonunun en duygulu haberiydi. Zonguldak'ta işçiler, iki maden ocağı arasında bir vardiyadan diğerine yetişmek için üzerlerini değiştirmeye fırsat bulamadan belediye otobüsüne binmişler. Gecenin o saatinde otobüs neredeyse bomboş olmasına rağmen hiçbiri oturmamış, koltuklar kirlenmesin diye... 5 kilometrelik yolu ayakta gitmişler. Onların görüntüsünü de en arkada tek başına oturan bir hanım kızımız cep telefonuyla kaydedip sosyal medyada paylaşınca ortaya hepimizin yüreğine dokunan bu şahane haber çıkmış.
'Hatırlayın' demiyorum, zaten unutmanıza imkan yok, biliyorum. 301 madencimizi hayattan kopartan Soma'daki o feci kazadan sonra yaralı bir madencimiz, ambulanstaki sedyeyi kirletmemek için çizmelerini çıkartmak istemişti. O kasvetli, acı yüklü gecede nasıl da kirden pastan arındırmıştı ruhlarımızı...
Onlar, bizi düşünüp ambulansta sedyeye yatmıyor, otobüste koltuğa oturmuyor.
Peki biz ne yapıyoruz?
Bir tek yaşam odasını bile onlardan esirgeyip 301'ini birden kurban ediyoruz.
Asıl ben kurban olayım sizlere...