Evet, büyük travmalar yaşadık. 1999 yılında bir depreme 50 bin kurban verdik. 40 yıldır al bayrağa sarılı şehitler geliyor mahallelerimize.
Pek çok kentimizde bombalar patladı, insanlar paramparça oldu. Güney sınırımızda savaş tehlikesi yaşıyoruz.
İçerideki ve dışarıdaki hainler el ele verip 15 Temmuz'da ülkemizi işgal etmek istediler. Öldük ama teslim olmadık.
Peki sağ salim miyiz?
Sanmıyorum... Hayatta kalanlarımızın ruh sağlığı hiç de yerinde değil. Bunu her gün gazetelere, televizyonların haber bültenlerine yansıyan haberlerden anlamak mümkün. Adam, seyir halindeki metrobüsün şoförüne şemsiye ile saldırıyor. Şoför kalkıp karşılık vermeye kalkınca facia yaşanıyor.
Saldıran özel güvenlik görevlisi, karşılık vermeye kalkan otobüs şoförü. Yani canlarımızın emniyetinden sorumlu iki kişi...
Kocaeli'de bir nöroloji profesörü, evde kedisini parçalanmış halde bulunca, eline bıçağı alıp karşısına çıkan ilk sokak köpeğinin canını alıyor. Beyin sağlığımızı emanet ettiğimiz bir profesör bile bu hale gelmişse, 'tuz kokmuş' demektir. Peki bizi kim iyileştirecek?