Sahne aldığı Günay'ın kulisine davet etmişti beni, 'Yüksel, gel bak sana ne dinleteceğim' diye... Son bestesinden iki mezür okumuştu gitarıyla... O zaman keşfettim Kayahan şarkılarının hepsinin birden nasıl olup da kalp kapakçıklarımıza yerleştiğini...
Çünkü o gün Büyük Usta'nın gözünde, lohusa bir kadının doğum sonrasındaki şeker pembesi mutluluğunu görmüştüm.
Bana göre Neşet Ertaş, Türk halk müziği için neyse, Kayahan da Türk pop müziği için odur. 'Şarkıcı' ile 'sanatçı' arasındaki farkın adıdır. Hayatı yedi nota ve birkaç mısraya sığdırmayı başarabilmiş bir filozoftur.
Aranızda Kayahan şarkısının çağrıştırdığı bir anısı olmayanınız var mı? Varsa, kaybınız büyük... Onunla aşık olan, onunla terk eden-edilen, onunla şiir yazmaya başlayan, onunla duşta şarkı söylemeye cüret eden bir neslin üyesiyiz biz.
Ne mutlu bize... Kayahan sadece aşk şarkıları mı yazıp söyledi dersiniz?
Asla... Aşkın en güzelini yaşadı, şarkılarıyla bize yaşattı. Tüm yerleşik fikirlerin aksine; çiftler arasında yaş farkı değil, olsa olsa 'aşk farkı' olabileceğini kanıtladı evliliğiyle...
Bir kocaman teşekkür de sevgili eşi İpek Açar'a... Son nefesine kadar o kalbi 'aşk için' çarptırıp bize o güzel şarkıları hediye etmesini sağladığı, hepimizin aşka olan inancını yeşerttiği için...
Her veda ile içimdeki o 'duşta şarkı söyleyen bet sesli çocuğun' yavaş yavaş öldüğünü hissediyorum. Önce Aysel Gürel ile 'sözümüz' kesildi, sonra Neşet Ertaş ile 'sazımız...' Müzeyyen Senar ile nağmelerimizi yitirdik, Kayahan ile anılarımızın fon müziğini...
Bu yazıyı yazarken günlerden cuma... Dışarıda Büyük Usta'nın 'Siyah-Beyaz' şarkısını uğurlarcasına parlak, güneşli, rengarenk bir gün var. Perdelerim sonuna kadar açık...Ama yine de odalarda ışıksızım...