Aslında 17 Aralık darbe girişiminden sonra bu mücadele hiç durmadı ama yavaş yürüdü. Bunun da iki önemli nedeni vardı. Birincisi Türkiye dünyada örneği olmayan bir şebekeyle karşı karşıyaydı. Devleti ele geçirme planları yapan, dini bir cemaat örneği sanıyorum dünyada yok. Her yerde dini cemaatler vardı ama böylesine kirli yöntemlerle herkesi dinleyen, kumpas kuran, şantajla insanları susturan, içeri atan ve bunu da 40 yıldır yapan bir yapı söz konusu değildi.
İkincisi bu yapıyla mücadeleyi yürütenler, bizzat o yapının çok güçlü olduğu polis ve yargıdaki kadrolardı. Eski kadroları etkisiz kıldıkları için geriye kalan kadroların içinde de cemaate bulaşmamış, hatta kripto olmayanları bulmak hiç kolay değildi.
İşe öncelikle HSYK'nın çeşitlenmesiyle başlanması önemli bir adımdı. HSYK, FETÖ ile mücadelede kritik bir rol oynadı. Arkasından polis teşkilatındaki değişimler geldi. Ancak bu konu kolay aşılmadı. Çünkü paralel yapıyla poliste mücadele edecek yeni kadrolar çok azdı.
İşte bu sıkıntılar nedeniyle neredeyse iki yıldır AK Parti hükümetine, 17 Aralık 2013'te darbe düzenleyen cemaatçi polislere yönelik işlem yapılamadı. Nihayet, önceki gün başta İstanbul ve Ankara olmak üzere 13 ilde, aralarında üst düzey polis müdürlerinin de olduğu ve 50 şüphelinin yer aldığı dosyayla ilgili operasyon başladı ve 27 kişi gözaltına alındı.
Böylece ilk kez FETÖ'nün, dönemin başbakanını, eşini, bakanları ve çok sayıda insanı yasadışı dinleyen, izleyen darbeci ekibi, yargı önüne çıkacaktı. Bu noktada akla takılan soru şu: Neden 17 Aralık darbecilerine karşı operasyon bu kadar geç kaldı? Sorunun cevabı, yukarıda altını çizdiğimiz emniyet içinde cemaatin etkinliğinin sürmesi ve cemaatçi olmayanların da bu mücadelede "siyaset mi cemaat mi kazanacak" beklentisi içinde olmalarında saklı.
Mahmut Övür/Sabah
AKP'nin 'faşist', Erdoğan'ın 'diktatör' olduğu yönünde bir söylem çok uygun ve rahatlatıcı bulunuyor. Çünkü bu sayede hem aktivizm meşru hale geliyor, hem de artık toplumu tanıma ihtiyacınız kalmıyor. AKP seçmeni bütün iç karmaşıklığına karşın, bir anda 'sürü' olarak algılanarak siyasetin dışına itiliyor. Tek bir adamın iradesinden hareketle Türkiye analizi yapılabiliyor ve bunun ne kadar gülünç olduğu bile idrak edilemiyor.
Aktivizm durması tehlikeli bir tekerlek gibi sürekli negatif enerji pompaladıkça, laik/sol cemaatin gerçeklik algısı da zayıflıyor ve niyetlerini gerçeklerin yerine ikame etme eğilimi çok güçleniyor. Haziran-kasım aralığında da böyle oldu. Gerçeklikten kopuk bir 'havalanma' ve sonrasında kaçınılmaz hakikatle karşılaşma… AKP'nin ve İslami kesimin 'fıtrat' üzerinden açıklanmasını ima eden ideolojik bakış bir bumerang gibi laik/sol cemaati vurmuş gözüküyor. Çünkü yaşananlar neredeyse insanı onların fıtratı ile ilgili değerlendirme yapmaya itiyor.
Şimdi önlerinde aktivizmi değil siyaseti anlamlı kılan bir dört yıl var. Depresif olmanın âlemi yok. Bir süre yenilginin acısını örtmek üzere ortak depresyon seanslarıyla oyalanabilirler. Ancak bunu uzatmak hastalanmayı kabullenmek, yabancılaşmak ve marjinalleşmek anlamına gelir. Sonrasında kendini daha da kötü hissetmek durumunda kalmak var. Yapmaları gereken ise pek zor olmamalı: Topluma değil, toplumla konuşmaya açık olmaları yeterli…
Etyen Mahçupyan/Akşam
Bizim Batı'ya meftun, beyaz ve fena halde laik arkadaşlara "kendinizi boş verin ama çocuklarınıza yazık ettiniz" deyince, çok bozuluyorlar.
Ama gerçek bu ne yazık ki! Geçen gün Gaziosmanpaşa Üniversitesi'nde hani... Üç beş ezberini "aydın"lık sanıp Nepal için yardım toplayan başörtülü okul arkadaşlarına saldıran genç kızı düşündüm de... Nasıl kendinden emin bir aymazlıktır o! Hepsini geçtim, "Üniversite aydın insanların yeridir, sizin burada işiniz yok" derken nasıl gülmesi gelmez? Ya o bir günde Putinci oluveren sosyal medya ergenlerine ne demeli! Anne babalara soruyorum... Her gün çocuğunuzu okuldan tenis dersine, piyano kursundan tiyatro atölyesine koşturup durmanızın gayesi gün gelip çocuklarınızın "hah işte, bu Ruslar şimdi ağzımızın payını verir" diye sevinmeleri miydi? Bu tayfanın ilerlemeye ve aydınlanmaya inançları öyle güçlü ki, görenin nutku tutuluyor.
Cumhuriyetin ilk yıllarında ülkenin yöneticileri bu inancı gelişimin ideolojik motoru olarak kullanmışlardı. Eh, diyelim ki, bu anlaşılır.
Fakat bugün tarihin pek "ileri" bir noktada olduğunu düşünen "muasır" ülke insanı kaldı mı acaba?
Haşmet Babaoğlu/Sabah
Irak'ın bu meseleyi "neden büyüttüğü" sır olmasa gerek. Büyüdü, çünkü Obamayönetiminin bilinçli ya da bilinçsiz "boş verme" politikalarının sonucu olarak Rusya devreye girdi ve Ortadoğu'daki yönetimleri domine etme gayreti içinde.
Musul krizi üzerinden elimizdeki verilere şöyle bir bakalım:
Türkiye'nin mevcut ve zaten Türk askerlerini bulundurduğu bir kampa asker göndermesinin amacı belli: IŞİD'e karşı direnecek unsurları eğitmek.
Türkiye'nin hamlesinden rahatsız olanlar kim?
Kentlerini IŞİD'e kaptırmış olan ve normal şartlarda IŞİD'den kurtulmayı umut etmesi gereken Bağdat merkezi yönetimi.
Türkiye'nin, ÖSO'nun ve peşmergenin desteğiyle IŞİD'i Kobani'den püskürtebilmiş ama aldığı yardımı reddederek başarının üzerine tek başına çöreklenip krizi kendisini parlatmak için kullanmış PYD ve PKK.
IŞİD'i mazeret gösterip binlerce kilometre ötesindeki Ortadoğu topraklarını sömürgesi haline getirmeye çalışan Rusya.
Esad rejimini desteklemek ve mezhepçi Şii ideolojisini tahkim etmek için her fırsatta IŞİD'in "kötü Sünni" imajını kendisine sıçrama taşı yapmaya çalışan İran.
Tablo çok net değil mi? Amaçları IŞİD'den kurtulmak değil. IŞİD mazeretiyle alan büyütmek ve kendi müttefiklerine alan açmak. Yarın bir gün bu maksatla IŞİD'i destekledikleri de ortaya çıkarsa kimse şaşırmasın.
Nihal Bengisu/Habertürk
20 Temmuz Suruç saldırısından sonra PKK, DEAŞ ve DHKP-C terörüne karşı çoklu strateji geliştiren güvenlik bürokrasisi, kamu düzeninin tesisini esas alan yaklaşımı artık güncellemek durumunda. Nedenine gelince... Terör örgütünün, Suriye'den ilham alan kantonal yapı hayali Nusaybin'den Silvan'a, Varto'dan Cizre'ye, Yüksekova'dan Diyarbakır Sur'a kadar uzanan yelpazede "kentsel kalkışma" planı ile canlı tutulmak isteniyor.
Asimetrik terör unsurlarına yönelik yeni güvenlik konsepti, "sivil kayıp verilmeksizin terörle mücadeleyi" öncelediğinden terör örgütünün şehirlerden, mahallelerden temizlenmesi kolay olmuyor!
Terörün beli kırılınca yeni şartlarda yeni çözüm düşüncesini yaşatan Ankara, ironik şekilde, terör örgütünün kentlerden ayıklanması için masa kurmaya zorlanıyor. Bir başka ifade ile kamu düzeni sağlandıktan sonra yeni süreç başlatılabilir fikri zemin kaybediyor. Adeta kamu düzeninin sağlanması için yeniden belirli aktörlerle görüşme dönemi açılması hedefleniyor. Hemen belirtelim, Ankara bu kapanın farkında. Lakin örgütün silahlı güçlerinin ilçe merkezlerinden, mahallelerden çıkarılması uzadıkça kamuoyu algısı ve desteği örseleniyor.
Netice olarak... Milli Birlik ve Demokratik Güçlendirme Süreci'nin başlaması, Ortadoğu'daki sorunların Türkiye'ye ithal edilmemesi için hayati değerde. Böyle bir sürecin kamu düzeninin sağlanmasına endeksli olduğu, artık sadece HDP ile yürümeyeceği, tüm Kürt ve yerel grupları içine alan yepyeni bir modelin hazırlandığı muhakkak.
Okan Müderisoğlu/Sabah
