Bizim Temel'in başı, biricik torunu Eda'ya verilen ödev ile derttedir.
Eskişehir'deki arkadaşı Niyazi'ye başına gelenleri yazar:
"Niyazicugum.
Benim küçük torun geçen akşam, geturdi ödevini önüme koydi.
Bi yandan da aglayi.
Zaten dertlerini hep bağa açar.

Dedi ki; "Habunlari anliyamadum. O yüzden da yapamadım.
Yarin ögretmen beni dövecek."
Dedum ki; "Aglama usagum, şimdi çözeruk oni."
Ne mümkün Niyazim:
Bi tirenlan, bi otobus ayni istasyondan kalkmislar.
Tiren otobostan üçte bir daha hizli gidiy.
Otobus iki yerde on beser dakka istirahat vermis.
Tiren da bi yerde durmis, 20 dakka su almis.
Otobus saatte 60 kilometro gidiymis.
Tiren 5 saat sonra gidecegi yere varmis.
Otobus ise ne vakit oraya varacakmis?
Oğrastum oğraştum yapamadum.
Usak aglay.
Derken babasi geldi.
O da çözemedi.
Diyrum oga ki, 'uşağum senun tanidugun tahsilli bi otobus sofori var ise oga soralim, belki o bilur.
Yahutta sabah olsun ben usagi soforler cemiyetine götüreyum.
Belki tirenle yaris etmis bi sofor vardur da bize nasihat verur.
Biz bi yandan da usağa tireni tarif ediyruk.
Tiren görmemis ki...
Ne anasi görmis, ne bubasi.
Ben da bi tek askerlukte Erzurum'dan Sivas'a gitmiştum.
Neysa kardasum, o gece çok kizdum.
Diyeceksun ki niye?
Uşak daha incir ağacindan duti ayiramayi;
Mezgiti gosteriyrum, hamsi sanayi; biz gelduk araba yaristiriyruk.
Yani otobus saatinda varsa ne olur, varmasa ne olur?
Gurbetten yolci mi bekliysun?
Eger saat onemliysa, edersun yazihaneye bi telefon, derler sağa otobusun inecegi saati…
Bu kadarluk mesele içun sabiyi niye telef edersun?
Usaklara şarki yok, türki yok, oyun yok; Dayamisler matamatigi.
Ayiptur, ayip…