Filmin gerçekten çok hoş bir finali var.. Tatlı bir sürpriz.. Bu sürpriz size, Kar ve Kaplan'ın bir aşk değil, sevgi filmi olduğunu gösteriyor son anda..
Şimdi bu ne demek?..
Hıncal'ın bilmecesi..
Filmi seyredin bakalım, ondan sonra tartışalım..
Ama filmi seyredin mutlak.. Çünkü seyre değer.. Çünkü, aşkın, sevginin, adını ne koyarsanız işte onun şiiri bir film bu..
Şirin.. Sevimli.. Söyleyecek çok şeyi olan bir film.. Bol konuşan, durmadan konuşan Roberto Benigni'nin ağzından bol bol söylüyor zaten..
Benigni edebiyat hocalığı yapan bir şair.. Attilio adı.. Bir ara not.. Filmin kahramanına bu adı, ünlü yönetmen Bertolucci'nin şair babası Attilio Bertolucci'ye ithafen vermiş.
Filmin başındaki ders sahnesinde öğrencilerine şiir yazma üzerine söylediği uzun lafları keşke toparlama imkanım olsaydı da, size burada nakledebilseydim. Sırf onları bir daha dinlemek için bile giderim filme o kadar güzel.. Finaldeki Tom Waits'in şarkısını dinlemek için de giderim.. Ne kadar güzel oldu, bu defa seyirciler "Son" yazdı diye ayaklanmadılar, bu güzel şarkıyı benim gibi keyifle sonuna kadar dinlediler..
Film, aşkın ya da sevginin nasıl mucizeler yaratabileceğini anlatır görünüyor yüzeyden bakarsanız.. Ama aslında bir "Yenilmeme" destanı..
Tüm umutların tükenmiş göründüğü anlarda bile yenilgiyi kabul etmeyen bir adamın neler başarabileceğinin öyküsü..
Daha geçen hafta, genç gazeteci arkadaşlarımla bu sütunlarda sohbet ederken "Koşullar ne kadar zorsa, zafer o kadar büyük olur" demiştim. Sanki bu lafımı kanıtlamak için yazılmış ve çekilmiş bir film..
Önemli olan, "Ben elimden geleni yaptım, ama koşullar işte.." deyip yenilgiyi kabul etmek değil, sonuna dek mücadeleyi sürdürmek..
Koşullara bakar mısınız?..
Sevgilisi Bağdat'ta bir harabe hastanede, şair Roma'da.. Kadın komada.. Günleri, saatleri sayılı..
Havadan, karadan her türlü girişin imkansız olduğu Bağdat'a gideceksiniz.. Hastane harap.. Doktor yok, hemşire yok.. Beyin travması geçiren kadına çok ileri ilaçlar gerek, kentte eczane kalmamış açık.. Oksijen gerek yok.. Serum gerek yok.. Bulma imkânı da yok.. Zaten durmadan bombalanan kentte, sokağa çıkmanın imkanı yok..
Daha kötü koşullar aklınıza geliyor mu?.. Gelseydi, onu da yazar senaryoya koyardı zaten..
Buna rağmen şair yenilgiyi kabul etmiyor.. Yatakta kıpırdamadan yatan kadındaki tek hayat işareti nefes alması..
"Nefes alıyorsa umut vardır, umut varsa, yapacak bir şey de vardır.."
O zaman.. O zaman koşulları zorlayacaksın.. Yenilgiyi kabul etmeden, koşulları sonuna kadar zorlayacaksınız..
Filmin en unutulmaz sahnelerinden biri.. Kafasını fena halde vurup komaya girmiş kadını kurtarmak için Kortizon gibi bir yığın günümüzün ileri ilacı gerek, aspirin bile bulunmayan Bağdat'ta.. Şair, 80 yaşındaki emekli eczacıya soruyor.. "Bu modern ilaçların olmadığı yıllarda, kafasını sert bir yere vuran ölür müydü?.. Ne yapardınız onlara.."
O zaman düşünüyor "Çare yok" diyen eczacı.. Düşünüyor.. 60 yıl önce kafa travması geçiren hastalara, eczanede yaptıkları, kocakarı ilacı gibi şeyleri hatırlıyor.. Zeytinyağı, soda, kül gibi şeylerden yapılan.. Bombalanan Bağdat'ta bunları da bulmak zor, ama mümkün.. Denemeye değer.. Yani.. Yani, çare tükenmiyor, görüyorsunuz..
İşte felsefe bu.. Yenilmezliğin felsefesi.. Yenilgiyi kabul etmemenin..
Başarının felsefesi bu işte..
Yöneticilik yaptığım 30 yıl boyunca, çalışma arkadaşlarıma Cihat Baban'ın bana öğrettiği bu felsefeyi anlattım..
"Bana mazeret söylemeyin. Buraya özür sıralamaya değil, işi başarmaya geldiniz.."
Filmden çıkarken Cihat Bey'in sözleri geldi aklıma..
Telefon kesikti. Tek haber kaynağı Anadolu Ajansı servisini Menderes kestirmişti. Kimse maaş alamıyordu, aldığımız da 10-15 dolar eden 40 lira ayda.. Tüm gazeteyi çıkaran da 8 kişi.. Genel Yayın Müdürü dahil.. Koşullar bu..
"Bu haber niye bizde yok" derdi.. Cevabı da beklemezdi..
"Bana önünüzdeki engelleri, içinde bulunduğunuz koşulları anlatmayın. Bu gazeteye rakiplerin casusu olarak gelmediniz ki, kastınız olsun. Tabii geçerli bir özrünüz vardı yapamamak için.. Ama niye olsun?.. Her türlü özrünüz, işin başarılamadığı gerçeğini gizlemiyor ki? 25 kuruş verip gazetenizi alan okura ne sizin özrünüzden. O gazetesinde haberi ister.. Bu yüzden ne kadar haklı olursa olsun, sebepleriniz beni ilgilendirmiyor, boşuna anlatmaya çalışmayın, dinlemem" der ve döner arkasını giderdi..
Şimdi kendimi Cihat Bey'in yerine koyuyor ve tüm medyaya soruyorum..
M. Ali Ağca, cezaevinden tahliye edildikten sonra tam 8 gün, içimizde, aramızda, burnumuzun dibinde yaşadı.. Bir, tek bir gazeteci Ağca'ya ulaşamadı.. Sokakta, pencerede tek kare resmini görüntüleyemedi. Geçin.. "İşte bu evde" diye perdeleri kapalı pencere bile gösteremedi..
Bu, Türkiye'de polis adliye muhabirliğinin bittiğinin resmidir..
Bakın.. Yargıtay kararı iptal etti. İstanbul polisi Ağca'yı 1.5 saat sonra aldı. Nasıl başardı bunu..
Çünkü Ağca'nın kaldığı yeri biliyorlardı. Polis izlemişti Ağca'yı.. Gazeteci izleyememişti.
Gazetecilik çevre demektir. İnsan tanımak demektir. En kritik noktalarda kaynakların olacak. Polis biliyorsa, gazetecinin polisteki bu bilgiye ulaşacak kaynakları olmalı.. Gazetecinin her yerde "Adamı" olmalı.. Haber böyle bulunur.. Hani?..
Şimdi, Sevgili Genel Yayın Müdürüm Fatih, sevgili kardeşim Savaş, gene meslektaşlarını savunmaya geçebilirler.. Bana uzun uzun koşulları anlatabilirler..
Dinlemem.. O koşulları biliyorum..
Bu koşullarda Ağca'ya ulaşan, bu koşullarda onu resimleyen, bu koşullarda o kayıp 8 günün haberini yapan adam "Gazeteci" sıfatını almaya hak kazanırdı..
Hiç kimse başaramadı, hiçbir gazete, hiçbir televizyon..
Beni ötesi ilgilendirmiyor.. Okuru ve tv izleyicisini de..

***
İtalyan basını, MİT ilişkilerini kaynak gösterip bu sekiz gün içinde Ağca'ya suikast teşebbüsleri olduğunu yazdı.. Ağca'nın tekrar içeri alındığına nerdeyse memnun halleri bu haberi doğrular gibiydi.
Benim medyamın MİT'te de kaynağı yoktu!.
8 günlük Ağca serüveni, Türk medyasının ağır yenilgisidir.
Kar ve Kaplan'ı özellikle ve öncelikle genç gazeteci arkadaşlarıma öneriyorum.. Filmi izlediklerinde ne demek istediğimi daha iyi anlayacaklardır..