Sanki rüyadaydık...
Anılara dalmıştık.
Birinin "dürtmesiyle" uyandık...
Baktık... Yaşar Okuyan'dı.
"Ah keşke" diye mırıldandık:
- Şimdi gösterilen ilginin yarısı, Denktaş'a hayatta iken gösterilseydi.
***
Yaşar Okuyan da
"içinden geçenleri" söyledi:
-
Bir mucize olmalı... Denktaş canlanmalı.
- Arkasından söylenenlere, yapılan törenlere, dökülen gözyaşlarına bir bakmalı.
- Öyle sanırım ki...
"Vay canına" der... Yaşamak istemez... Ve mezarına geri döner.
