Maçın ilk dakikaları çok ilginçti. Beşiktaş sanki Şampiyonlar Ligi'nde evinde Manchester United'ı ağırlarmışçasına hırslı ve agresif oynuyor, bütün ilk toplara basıyor, rakibin sırtını dönmesine izin vermiyor, döndüğünde de yere indiriyordu.
Nereden tanıdıktı bu eskizler diye düşünürken, Belediye takımının sindirdiği büyükler karşısındaki oyun tarzını hatırladık. En büyük silahları, 'sonuna kadar savaş'a karşı, bu işi onlardan daha iyi yapanlar vardı. Başlarını bile kaldıramadılar skor 2-0 olana kadar. Beşiktaş savaşmanın da ne demek olduğunu gösteriyordu herkese, kazanmanın da...
Ligin tepesindeki dişe diş, ense enseye serüvenin garanti biletini cebine koymaya niyetliydi Beşiktaş. Mustafa Denizli geçen haftadaki 'görünüşte' defansif takımını bozmadan, 10 dakikada ön liberodan vazgeçiyordu. Toraman sağ beke taşınırken, Ekrem sol açık oluverdi. Ne demişti Faruk Süren; "Yalnızca aptallar ve ölüler fikir değiştirmez."
Mustafa hoca da çözümü sahadakiler arasından bulup, daha hızlı, daha farklı ve hatta daha dengesiz oyuncular ile saldırma planı yapıverdi. Hiç kuşkusuz Tello bu oyunun kumandanıydı.

AVCI'YA YAPILANLAR AYIP
Böyle bir kriz maçının tecrübeli teknik adam kadar, tecrübeli oyuncular ile de yönetilmesi gerekiyordu. Üzülmez bahsettiğim isim. İki kere faul istedi hakemden. İkisi de faul değildi. Ama tribünleri öyle bir yönlendirdi ki hakemin üstüne, kalan dakikalardaki ilk pozisyonda penaltıyı çaldıracaktı.
Beşiktaş zirveyi kovalarken, büyük eleştirileri ve puan kayıplarını da peşine taktı. Ama hiçbir zaman değişmeyen iki özelliği vardı; ilki tempo arzusu ve mücadeleden vazgeçmeyen tarzı... İkincisi daha kahraman yaratamadılar. Takımı alıp götürecek, maçı emanet edebileceğiniz bir yıldızı ön plana çıkarmadılar. Nihat da oturuyor, Nobre de, Yusuf da. Tabata'yı kimse konuşmuyor. Tek vücut olmuşlar, herkese göz, herkese yumruk görevi vermişler.
Beşiktaş seyircisinin Abdullah Avcı'ya yaklaşımı da Türkiye'nin en önemli, en vizyon sahibi ve örnek teknik adamına yapılmış bir ayıptır.