Gazete arkadaşım Mevlüt Tezel geçen hafta bir yazı yazmış ve sormuş; "Ayşe Arman ve Ayşe Özyılmazel ne iş yapar?"
Çünkü Ayşe de, ben de Nurseli İdiz meselesinde isyan ettik. Benim isyanım haberin yapılmasına değil, veriliş şeklineydi. Bir insanın bu kadar kolay harcanabilmesineydi...
Neyse, anlayan anladı zaten. Mevlüt de demek istiyor ki; "Bu Ayşe'ler ne biçim gazeteci, işin kuralı bu yani!"

YAZI YAZARIM...
Aslında hiç cevap vermeyecektim ama stüdyoda gerginlik olmasın, Mevlüt kardeşimi okumuyorum sanılmasın diye birkaç satır düşmek istedim.
Ben ne iş yaparım? Yazı yazarım, hem de güzel yazı yazarım, kalemim tatlıdır. Bu yazma işini pek sevdiğim için bir de şarkı yazarım. Şarkılarım da maşallah radyolarda çalar, bol bol dinlenir. Yeni şarkı yazmanın keyfi paha biçilmezdir.
Ayrıca son aylarda kitabım üstünde çalışmaktayım.
Şu aralar yaz sezonu için televizyon programı yapmaktayım. Sabah şekeriyim, sabahın köründe halay çekerim, bir gülerim, bir ağlarım falan. Acayip kafalardayım.
Çok şükür Alişan ile reytingimiz yerindedir. Televizyona alışmak süre gerektirir. Şimdilik memnunum belki devam ederim belki etmem, kısmettir.

PARALAYARAK ALKIŞ
Başka ne iş yaparım? Valla ben sevmediğim, gönlümü koymadığım, içimden gelmeyen hiç bir işi yapmam. O yüzden işimi de iş gibi yapmam. Parasına bakmam, keyfine bakarım. Bu konuda fazlasıyla şanslıyım.
Hayatımda ne varsa, aklımda ne varsa, kalbimde ne varsa işimdedir. Öyle yazarım şarkılarımı, yazılarımı...

Benim esas işim benledir.
İnsan yaşaya yaşaya öğrenir. Mesela iki satır yazıdan, bugünün flaş haberinden, 'iyi gazeteci' sıfatını kapmaktan çok daha önemli şeylerin olduğunu öğrenir.
Öyle şeyler olur ki, zorla öğrenir. Birini paralayarak alkış toplamak övünülecek bir şey değildir. Ben ne iş yaparım?
Düşünüyorum da; sevgili Mevlüt ile aynı işi yapmam.
Zaten kendimi gazeteci olarak görmüyorum. Ben kendim gibi yazıyorum. Yazarken de yıkıp geçmeyi marifet bilmiyorum.
Anlatabildim mi?