Geçenlerde zincir kitapçılardan birine girdim. Sosyal bilimler alanında bir kitap arıyorum.
İki rafa felsefe, sosyoloji, ne varsa sıkıştırmışlar. Onlar da adı bilinen bir iki yayınevine ait. Aradığımı bulmam imkânsız. En iyisi internetten alışveriş ama insan kitapçıların havasını seviyor işte.
Baktım, bütün raflar yalandan "bir ayda dört baskı" falan yaptığı iddia edilen romanlar ve "kişisel gelişim" kitaplarıyla dolu.
"Rüyalarla Kişisel Gelişim", "Burçlara Göre Kişisel Gelişim", hatta zamanın ruhuna uygun biçimde "Ayet ve Hadislerle Kişisel Gelişim" ve daha neler neler...
Tabii arayana "Kozmik mutluluk" veya "Kuantumla başarı" kitapları da var.
Peki bu bir türlü bitmek bilmeyen kişisel gelişim trendi, bu kılavuz kitaplar ve yaşam koçları falan...
Gerçekten bir şey başarıyorlar mı?
Mutlu muyuz? Hayır!
Başarılı mıyız? Nerde!

***

Sorunun cevabını Sloven düşünür ve sosyolog Renata Saleci'den alalım mı?
"İştahlı bir kitleye rağmen kişisel gelişim rehberlerinin işe yaramadıkları ortada. Asıl başarıları da tam bu noktada: Ortalama bir insandaki sayısız kusur ve yetersizliğe dikkat çektiler ve bizi zaaflarımızla meşgul ettiler. Böylece hep daha fazla kişisel gelişim arar olduk."
Ben biraz daha sert gideceğim...
Kişisel ve toplumsal dönüşüm ihtiyacımızı maskelemek için kişisel gelişimi uydurdular.
Ancak birlikte ve dayanışarak (kardeşlikle) altından kalkabileceğimiz sorunları gözden kaçırmak için kişisel mızmızlıklarımızın içinde bizi boğdular, sonra da yanımıza "koçlar" vermeyi teklif ettiler.
İlişki koçu, beslenme koçu, spor koçu, yaşam koçu, vd.
"Koç" demek sizi motive eden biri demektir.
Motivasyon, motivasyon...
İyi de bunca coşku, bunca heves, bunca enerji ne için?
Aslında alttan alta "değersiz" olduğunu hissettiğimiz bir hayat tarzı için mi?
Biz değişmeden ve hayatımızı değiştirmeden gelişmek mümkün mü?
Neyse... Canınızı daha fazla sıkmadan yazıyı burada keseyim. Sonra devam edeceğim.