Öztürkçeciler teröre bir zamanlar "Yıldırı" diyorlardı. Hala bu kelimeyi kullanan var mı, bilmiyorum.
Fakat gerçekten de bir şiddet olayıyla terörü ayıran temel özelliklerden biri yıldırmadır.
Göz korkutur terör; tekrar edeceğini ima eder ve misilleme ihtimalini sıcak tutar.
Böylece yılgınlık duygusu suya atılan taşın yaydığı halkalar gibi eylem bölgesinden dışarıya doğru yavaş yavaş yayılır.
Yani terör dediğimiz şey aynı zamanda bir politik ve psikolojik harekattır.

***
Niye böyle okul kitabı kıvamında yazıya başladım?
Şundan...
İki gündür sosyal medyada şöyle bir cümle dolaşıyor: "Dün Irak'ta 83, Yemen'de 38, Suriye'de 26, Afganistan'da 16, Fransa'da 12 insan öldürüldü ama sadece Fransa'daki konuşuldu."
Doğrudur.
Çünkü dünya Irak'taki saldırılardan, Yemen'deki bombalamadan yılmıyor, dehşete düşmüyor, tekrarını umursamıyor.
Hele Suriye'deki ölümler, söylemekten utanıyorum ama istatistik bile sayılmıyor artık.
İyi de, diyeceksiniz, Yemen dünyaya dahil değil mi, Irak dünyada değilse, nerede?
Hayır! Dünya oraları değil.
Dünya, yani değerlerine saldırıldığında derinden sarsılan ve ayağa kalkan yuvarlak Batı ve Batı benzeri ülkelerden ibaret.
Diğer ülkeler yeryüzünde bulunuyorlar ama "dünya"da yer almıyorlar.
***
Elbette...
Hiç tartışmasız ve aşikar biçimde...
Fransa'daki saldırı insanlık dışı bir terör eylemidir.
Fakat Ahmet İnsel gibi burada doğduğuna bin pişman akademisyenler ve "CNN'e bindirilmiş Türk"ler hiç hoşlanmıyor diye...
Bağdat'taki pazarcıların ve alışveriştekilerin, Yemen'deki öğrencilerin, Nijerya'daki kadın çocukların ölümlerine neden kayıtsız kalınıyor diye sormayacak mıyız?
Onlar insan değil mi? İnsan.
Onlar da silahsız değil miydi? Silahsızdı. Peki onlarda olmayan şey ne? Batılılara benzemeyişleri mi?
Şu "evrensel değerler" denen tilkilikten uzak kendi değerleriyle yaşıyor olmaları mı?
O yüzden mi, ölümleri kimseyi yıldırmıyor?