İncecik bir sızı gibi içimizde... Gevezeliğe vurursak... Veya kendimizi işle güçle oyalarsak bastırabildiğimiz bir ağrı gibi.
Bir his aslında.
Her yana yayılan, her deliğe sızan, her boşluğu dolduran karanlık bir his.
İyi olmadığımız hissi.
Ne yapsak, ne etsek iyi olamayacağımız endişesi.
Mutsuzluğun daha iddiasız fakat daha inatçı bir aşaması!
Bugün biraz bizden söz etmek istiyorum.
Hangi sosyal kesimden, hangi kültürel yapıdan olursak olalım, tek tek hepimizi saran bir ruh halinden.

***
Beni şaşırtan şey, değişimden duyduğumuz korkumuzun gücü...
Mutsuz hayatlarımızdan durmadan şikâyet edip onu değiştirmek için hiç çaba göstermeyişimiz tuhaf değil mi?
Bize küçücük bir iç ferahlığı bile getirmeyen o lanet olası "hayat tarzı"mıza laf ettirmeyişimiz neden sanıyorsunuz?
Korkutmuşlar bir kere.
Bu çevreden çekip gidersek, ortada kalırız diye korkuyoruz.
Değişirken, dağılacağımızdan korkuyoruz.
Aldatıyoruz o yüzden.
Seviliyoruz gösterişiyle, seviyoruz yalanıyla...
Kimimiz parayla, kimimiz umutla...
Kimimiz başarı ihtirasıyla, kimimiz alışkanlıkların sıcak sığınağıyla...
Hem kendimizi, hem de çevremizi aldatıyoruz.
Sonuç açık...
Hiçbir şeye odaklanamayan çocuklar, sıkıntısını öfkelenerek atan gençler; şirketleşmiş evlilikler...
Ne maddi konforla ne de muhafazakâr tasalarla doldurulamayan derin manevi boşluk...
***
Tembel sızlanmaların batağında...
Sürekli kaderimizi ya da bizim iyiliğimizi istemediğine inandığımız başkalarını suçlayarak...
Hep "psikolojimizi" değiştirmeye çalışıp hayatımızı kökten değiştirmeye asla yanaşmayarak...
Daha nereye kadar gidebiliriz?
"İyi" değiliz işte!
Canımız sıkılıyor. Ruhumuz daralıyor.
Durmadan mutluluk aramaktan mutsuz, iyi günler beklemekten yorgun düşmüşüz.
Yine de "tamamdır artık, bu sayfayı kapatalım, yeni bir sayfa açalım" demeyi göze alamıyoruz.
Oysa Facebook'tan, Instagram'dan, Twitter'dan gelmeyecek, gelmesi gereken.
Böyle şeyler gelmez zaten senin gitmen gerekir.
Bu "boşluk" çok hakiki!