Eskiden futbol konuşurken, söylediklerim hoşlarına gitmeyince, "Git çiçek böcekten bahset!" diyen mailler gönderilirdi.
Şimdilerde siyaset üzerine yazdıklarımdan hoşlanmayanlar da "Sen şiirden, şarkıdan söz et, bu konulara hiç girme!" türünden sosyal medya mesajları atıyorlar.
Öyle küstah bir cehalet ve afra tafrayla bu lafları ediyorlar ki...
Belki farkında değiller ama...
Beni, sözlerimi, düşüncelerimi aşağılamak isterken şiiri, şarkıyı, çiçeği, böceği de horluyorlar. Eh, kendi aralarındaki iktidar kavgasından bitkin düşmüş hemcinslerimin hayatın incelikli yanları karşısında "odunluğu" yüceltmelerini anlayabiliyorum da...
Sırf söylediklerim siyaseten hoşuna gitmiyor diye...
Bana aynı çağrıyı yapan kadınlara akıl sır erdiremiyorum. Buruk bir ifade yerleşiyor yüzüme, saatlerce gitmiyor.
X X X
Şiir, dedim ya...
Huzur içinde ondan şiirden söz edeceğimiz günleri bekleyecek halimiz yok!
Hem şiir beklemez, bulur damarı, kanına girer.
Geçen akşam eve geldim.
Televizyonu açtım, her kanalda güncel tartışmalar. Sonra Twitter'a baktım.
Nedense bu kez içim istemedi; zihnim bambaşka yerlere çekip gitmekte ısrarlıydı.
Günlerdir sehpamın üzerinde mahzun ve mahcup halde ilgimi bekleyen İtibar dergisinin yeni sayısına uzandım, sayfalarını karıştırmaya başladım. Cevdet Karal'ın şu dizelerinde takılıp kaldım: "Yüzünün bir ev sahibi var, ama kim/ Yerleşmemişsin, sığar her şey bir valize/ ara sıra balıklar, ara sıra, gözlerinde/ Ağ yırtılmış, ha yakalanmışlar ha dönüyorlar denize."
Ya Dilek Kartal'ın "Zatürree" adlı şiiri!..
Şiirin tümünü nasıl aktarayım fakat şu dizelere bir bakın: "ağızlar cancağızım kocaman boş boş/ açılıp kapanıyordu/ sanki dünyayı yutsalar doyacakmış gibi."
Bir de durup durup serbestiyet. com'da Cahit Koytak şiirlerine bakıyorum.
Mesela şu dizelerini bazen bir şarkı gibi mırıldandığım oluyor: "sen şair misin söyle ihtiyar?/ harabat ehli mi?/ yahut bir divane mi, ha/ yumruklarını kemirerek/ aklını doyuran?"