Babalar akşamlardır... Hava kararmaya başlayınca çocuklara bakmalı! Acaba içlerini yavaş yavaş koyu bir endişe mi kaplıyor, yoksa tatlı bir güvenlik duygusu mu? İkincilerin babalarını kucaklamalı, mübarek ellerini öpmeli!

"Gün bir babanın evinden çıkmasıyla evine dönmesi arasında geçen zamandır. Hiçbir ansiklopedide yazmaz. Baba eve geç döndüğünde uzamıştır gün, erken geldiğinde kısalmış." (A.Ali Ural, Tek Kelimelik Sözlük)

"Toplumsal"ın kapısını babamız açar. Ne mutlu o çocuklara ki, o sırada küçücük elleri babalarının avuçları içindedir!

Bize en yakın olduğunda bile "yabancı biri" gibidir baba. Hep "dışarıda"dır. Hep "dışarısı"dır. Bu onu yasayla, devletle ve bilimle ortak kılan özelliktir. Anne nedir o halde? Söyleyeyim, "içerisi"dir. O yüzden "inanç" annedir!

Baba-oğul ilişkisi iklimi çok zor bir coğrafyadır. Baharları kısa sürer, kışları uzun.

Nasıl da manidar bir süreçtir baba-oğul ilişkisinin zamana yayılışı! Oğullar kişiliklerini babalarıyla çatışarak şekillendirir. Sonra ağır ağır babalarını anlamaya başlarlar. Bu olgunlaşma burcudur. Derken bir gün, bir bakarlar ki, hık demiş babalarının burnundan düşmüşler! O kadar aynılar!

Babasız kızlar... Denize yüzme bilmeden atlar gibi atlarlar hayatın orta yerine! Ve bütün babalı kızları torpilli sayarlar.

Bir gazeteci arkadaşım Babalar Günü dolayısıyla yapacağı sayfa için yazar çizer takımına "babanızın size verdiği en değerli nasihati neydi?" diye soruyordu. Gönderdiği mail'i geç okuduğum için cevaplayamadım. Ama çok açık değil mi? Bir babanın en hakiki ve değerli nasihati sözleri değil, yaşamıdır!

Benim babamı mı soruyorsunuz? Sır kalmış sıkıntılar, yok sayılmış acılar, ardına saklandığı çatık kaşlar ve tedirgin kahkahalar; otoriter sorular, müşfik cevaplar... Ve yorulmak nedir bilmeden, inatla ayakta kalma çabası! İşte babam!

Ne zaman hapı yutarız? Yiğit ve derviş babamız "devlet" olduğunda!