"Yine başaramadım" diyor.
Gözleri kızarmış, ağladı ağlayacak. "Ne oldu yine? Neyi başaramadın?" diye sorunca, başını kaldırmadan cevaplıyor: "Neyi olacak, sevmeyi sevilmeyi..."
"Ha, anladım" diyorum; "ayrıldınız yani!"
Sonra susmayı deniyorum.
Geçenlerde de yeni baba bir tanıdığımın "başarılı bir baba olmak istiyorum" dediğini işitmiştim.
"Yahu benim bildiğim, insan 'iyi baba' olmayı ister, bunun bir de başarılısı mı çıktı?" karşılığını verince, hafifçe bozulmuştu bana.

***
Artık kimse kimseyi sevmiyor galiba; onun yerine birini sevmeyi başarıyor. İş dünyası da öyle! Bir iş yapılmıyor; o işin üstesinden geliniyor. Kimse çalışma peşinde değil, herkes bir şeyleri başarma hevesinde!
Mutluluk deseniz...
Onun bir his veya bir "deneyim" olduğuna inanan neredeyse kalmadı! Bir tarafta bitkin düşünceye kadar mutluluk arayanlar var, öteki tarafta da ne olursa olsun mutluluğu elde etmeyi "başaranlar!"
Sağlık bile doğal bir "hal" değil artık.
Tıp sektörü hepimize alttan alta"sen aslında hastasın ama çalışır çabalarsan sağlıklı olursun" diyor ve sağlık gitgide "başarılan" bir şeye dönüşüyor.
***
Biliyorum! Başarı kültürünün içine hapsolduk! Kaçış yok gibi!
Başarı kültürü lafı hafif kalıyor aslında!
Bir tür manyaklık bu!
Oysa gelip dayandığımız noktada hem acıklı bir yan, hem de feci bir yanılgı var.
Çünkü başarı asla "doğru"ya, "iyi"ye ve "güzel"e benzemez!
Doğru olanı seçen insan, yanlışta ısrar edemez.
Bir kez iyiyi seçen, kötüyü bir daha içine sindiremez.
Güzeli tanıyıp seven, çirkini istemez.
Fakat başarı farklıdır; başarısızlıktan ayrılamaz.
Bilelim ki, başarı peşinde koştuğumuz sürece, başarısızlık da bizi takip edecektir!
Kafayı başarıya taktığımızda, başarısızlık korkusu da yakamızı bırakmayacaktır!
***
Geçen gün bu konuda uzmanlaşmış bir psikologun yazısını okuyordum.
Başarı nedir, onu tarif ettiği noktada durup kaldım.
"Başarı, art arda gelen başarısızlıklar karşısında başarma coşkusunu kaybetmeme yetisidir."
Vay, vay! Başarının tarifi bile bir avuntu!
Cümlenin kendisi başarısızlığın daha baskın, daha yaygın ve daha "hakiki" olduğunu itiraf ediyor!
Size bir şey söyleyeyim mi?
Biz başarılı olduğumuzda dünyanın da "başarılı" olduğunu hiç görmedim ben!
Ama biz "iyi"ysek, dünya da azıcık olsun, "iyi"leşiyor!
Hem yerinde ve haklı başarıyı bile abartmamak gerek!
Dünya hayatı dediğimiz şey nihai olarak başarısızlık üzerine kurulu, değil mi?
Ölüyoruz!