Bazı kelimelerde böyle olabiliyor. Günlük hayatta kullanılan şekliyle hafızalarda yer ediyor. Yanlışı, doğru kabul edilebiliyor.
Seviyorum kelimeleri, çok işime yarıyorlar özellikle yazarken. Konuşurken uçup gidiyorlar aklımdan. Yazarken parmaklarım havada kapıveriyor onları, hiç şansları yok, kaçamazlar benden.
Neyse... Pazar günkü SABAH ikinci sayfa yazımda özellikle 'cansiparane' olarak itinayla yazdığım kelimeme sabah bir baktım ki 'cansiperane'ye dönüşmüş.
Bayramın ilk günü bastım çığlığı "Hayıııırrrr orda 'e' olmayacaktı, nereden çıktı bu 'e' siparane olacaktı."
Belli ki gazetemizin sevgili editörleri de 'cansiperane' biliyorlar, cansiparane'yi.
Beni düzeltmiş oldular ama yanlışlarından haberleri yok!
Artık olsun, doğrusu; 'cansiparane'. Ona göre. Bundan sonra dikkat. Çok mu önemli. E evet önemli. Yani benim için. Herkesin takıntısı kendine değil mi ama...